Na het beklimmen van de Kang Yatze II, waren de volgende doelen het slapen op een tussenkamp, en het ondernemen van een toppoging op de Kang Yatze I @ 6400 meter. Deze top is weliswaar maar 200 meter hoger dan de II, maar door de steilte en de grotere afstand wel een stuk lastiger. Het is nodig om halverwege een kamp op te zetten, opdat je al bij het eerste daglicht kan beginnen aan de wand.

Er leken twee mogelijkheden te zijn voor het tussenkamp, één op 5600m en de andere 300m hoger. Onze gids en ook een andere gids die we spraken kenden alleen de lagere plek. Boris was hier al geweest op zijn verkenningstocht de eerste dag dat we in basecamp aankwamen en we wisten dus dat er slechts twee kleine plekken waren voor tenten.

Daarbij kwam dat de helling onder die locatie een stijle puinhelling was, wat het omhoog tillen van alle benodigdheden (tenten, klim-gear, slaapzak & matje, eten, gas, etc.) bemoeilijkte. Ook hadden we op de KYII gemerkt dat het klimmen in een grote groep niet heel gunstig was, aangezien de achtersten slechts heel langzaam bewogen en het koud kregen. Daarom werd besloten in twee groepen te gaan klimmen, van elk drie van ons en één van de twee gidsen. Groep 1 bestond uit Boris, Raoul, Tino en Yogish, 2 uit Enne, Floris, Mariet en Puspa. Het plan was dat groep 2 de volgende ochtend vroeg omhoog zou gaan naar 5600m, met twee tenten en wat eigen klim-gear, maar zonder slaapspullen. Ze zouden daar kijken of ze door konden naar 5900m, om indien mogelijk daar het kamp op te zetten. De rationale was dat hoe hoger je staat, hoe minder afstand je nog af hoeft te leggen op de dag van de toppoging. Ze zouden daarna weer afdalen naar basiskamp. Groep 1 zou later op de dag vertrekken, met alles om te overnachten en een toppoging te ondernemen. Wanneer team 1 weer terug zou zijn, zou team 2 hetzelfde doen, waarna team 1 alle overgebleven spullen van het kamp zou ophalen. Team-effort dus!

Team 1 zoekt eten uit voor de toppoging en een eventuele extra slecht weer dag op hoogte Team 1 vertrekt met volle bepakking Dit is lopen op 5000m+, langzaam
Ondertussen is team 2 al op weg naar 5900m Jan-Willem was mee uitzwaaien, tot later!

Het was een warme dag, en had de afgelopen dagen nog behoorlijk gesneeuwd. Met als gevolg dat team 2 bij het omhoog lopen naar de de plek voor het eventuele kamp op 5900m steeds meer spontane punt-lawines zag afgaan, die af en toe met bulderend geraas de diepte in doken. De kam waar ze op liepen was in principe redelijk veilig, maar op een gegeven moment werd het toch beter om om te keren.

Wat lawines die team 2 om zich heen spontaan heeft zien afgaan…

Het kamp werd dus opgezet op 5600m. Het bestond uit twee piepkleine Black Diamond tentjes, genereus ter beschikking gesteld door het materiaal-depot van de CEAT, waarvoor dank! Het grootste deel van de tijd in high-camp bestaat uit water smelten. Dat duurt vrij lang en je hebt behoorlijk wat nodig voor de beklimming, en ook voor je maaltijd. En verder is het een beetje genieten van het uitzicht.

Bij de slinger in de rivier ligt basecamp Bijna bedtijd voor team 1, maar niet voordat... Er een lekker pakje Adventure Food naar binnen is gewerkt! (Serieus lekker, zelfs een toetje :)

Lief videodagboek...

Die nacht gaat de wekker om 2 uur voor team 1, tijd voor een toppoging! Helaas ligt er bijna 10cm verse sneeuw en kunnen we door de mist nog net het andere tentje zien, dus wordt — na de wekker nog een paar keer een uur vooruit te hebben gezet — besloten dat het 'm toch niet gaat worden deze dag. En dat betekent: kaarten! Ja, want op zich heb je daar namelijk echt níets anders te doen. En op het gewicht van de e-reader hadden we gelukkig bespaard… Wel gezellig.

Stiekem maar goed dat Yogish geen engels spreekt, met z'n vieren was toch wel écht krap geweest

Die middag klaart het op, en besluiten we met z'n drieën (Yogish blijft in kamp) om alvast een verkenningstochtje te gaan doen, zodat we in het donker alvast wat beter de weg kennen. We komen tot de het rots-klim gedeelte (later tot "iPhone-rock" gedoopt, maar dat komt straks), waar team 2 de vorige dag ook is geweest en waar we omheen klimmen. Daarna zit een mooie graat die we bewaren voor de volgende dag. Raoul krijgt tenslotte ook steeds iets meer last van de hoogte. Het avond eten van gisteren ging er nog in, maar vandaag lukt eten niet echt meer. Terug in high-camp besluit hij dan ook af te dalen, een toppoging zit er niet meer in helaas!

Boris, Raoul en Tino vlak voor "iPhone-rock"

Ondertussen in basecamp vermaakt het andere team zich ook prima

Ouderwets communiceren dat Raoul veilig is aangekomen in BC: een tijd afspreken en allebei door een verrekijker kijken en zwaaien!

De toppoging

Oké, gelukkig dus wel goede condities op de tweede dag, dus om 02:30 uur vertrekken Boris, Tino en Yogish. In het donker klimmen we naar iPhone-rock, en er omheen. Best fijn dat we dat de dag ervoor nog met licht hebben gedaan, daardoor gaat het nu met alleen hoofdlampjes ook prima.

Vanaf daarna is het zelf spoor maken, want daar is nog niemand geweest dit seizoen. Na ongeveer 2.5 uur kwamen aan op 5900m, waar weer een klein plateau was, dat we op het oog hadden gehad om eventueel ons high-camp op te zetten. De beschikbare zuurstof bedraagt daar nog ongeveer 47.5% van hetgeen we hier op zee-niveau hebben, dus het is 10 stappen zetten en dan weer uitrusten. De condities zijn eigenlijk perfect, want door wat bewolking die de KY precies in de schaduw zet, blijft het koud. Door de wind die af en toe flink aantrekt, zijn we genoodzaakt zelfs onze dikke donsjas aan te trekken. De sneeuw is hierdoor wel nog hard, en je zakt slechts tot aan je kuiten weg.

We klimmen onder de seracs door, en komen aan bij de linker-flank van de wand, die ongeveer 100m breed is, en op onze hoogte zo'n 45°. Daarboven wordt hij nog steiler en torent imposant boven ons uit. Gezien de steilte en de wisselende sneeuwcondities — op stukken zo hard dat je maar net je stijgijzers er in krijgt, en op andere stukken wegzakkend tot ongeveer aan je borst — willen we dit uitgezekerd klimmen. We bouwen een standplaats met een sneeuwanker, en Boris traverseert voor de wand in. Na een meter of 20 komt hij alleen echt niet verder, want de sneeuw is daar net een grote bak suiker waar je heel diep in weg zakt. Daarbij begint onze Indiase vriend ook nog iets te stamelen over "avalanche", waar hij ook wel een puntje heeft. De condities zijn gewoon kut en we besluiten na ongeveer 4 uur klimmen om op 6136 meter om te keren. Ietsjes lager leggen we enigszins verslagen de zaken nog maar even vast op film:

Nog vaak achterom gekeken...

Moe, een beetje verslagen, maar toch voldaan dalen we via high-camp af naar het basiskamp.

Waar team 2 klaar staat op hetzelfde te gaan doen!

En wanneer zij aankomen in high-camp gaat er in het basiskamp nog een kort maar heftig stormpje los (waar ze boven gelukkig weinig last van hebben):

Die nacht gaan ze onder een heldere sterrenhemel op pad.

Team 2 met hoofdlampen aan onderweg om 4:30 uur

Zonsopkomst op de berg

Team 2 op hun omkeer punt

En weer op de weg terug

Ondertussen maken JW en Boris nog een tochtje dat een mooi ander perspectief op de berg biedt

Puspa en een vermoeide Enne

Het niet halen van de top was nog wel te verwerken, maar de 3000+ niet-gebackupde foto's die op de uit-z'n-handen-geglipte-iphone stonden maken dat de zonnebril nog even op blijft

De tenten en wat andere zooi mocht team 2 laten staan, die waren voor team 1 om weer op te halen. Dus de volgende dag klimmen Boris, Raoul en Tino met het ochtend gloren nog voor de laatste keer de puinhelling naar high-camp op:

Raoul is nog niet voorbij iPhone-rock geweest (en de kans bestaat nog dat Floris z'n iPhone te vinden is), dus gaan hij en Tino nog omhoog naar 5900m.

Nog een laatste keer iPhone-rock op

En ook Raoul kan nog van dichtbij genieten van het aanzicht van de berg waar hij al 1.5 jaar lang plaatjes van heeft zitten bekijken

Op de terugweg wordt er nog geprobeerd iPhone-rock van z'n nieuwe naam te ontdoen, maar tevergeefs...

Iedereen is voldaan en veilig terug in basecamp. Na vijftien dagen en 8000 gemaakte hoogtemeters zit het er dan echt op! Tijd voor de terugweg, maar die bewaren we nog even voor een andere post.

First things first, eerst eten. We aten al een tijdje rijst, pasta én aardappelen (en groente) als avondeten. Dat alles behoorlijk lekker klaar gemaakt, maar de mannen misten toch wat. Grapjes makend over de lammetjes die rond basiskamp liepen, werd er op een gegeven moment geopperd: "maar moeten we niet gewoon even vragen wat het zou kosten?". En dus werd Jikmet, de jongste paarden jongen, er op uit gestuurd om de herder van de kudde te gaan vragen of we een niet lam of schaap konden kopen.

Na enig tegengesputter van Mariet genegeerd te hebben, werd er besloten dat R3000 (zo'n €40) voor een schaap waar een kilo of 15 aan vlees af zou komen een prima prijs was. Enige probleem, alle aanwezigen niet-westerlingen waren buddhisten, en mochten dus niet slachten. Oftewel, één van ons zou zijn keel door moeten snijden...

De oude herder

Eerst moest het best nog gevangen worden. Dit deed de jongste van de twee herders gelukkig, want die schapen hadden natuurlijk ook wel door wat er ging gebeuren, en wij moesten nog steeds uit hijgen na elke 3 meter rennen op die hoogte. Inmiddels waren we alweer een eind weg van kamp, dus moesten we, met schaap, een stuk terug. De jonge herder sleepte het beest gewoon mee aan een hoorn, maar ons leek het toch iets beter om het te tillen.

De herder achter een schaap aan De onfortuinlijke

Net onder kamp (het kamp zelf was gezegend met de welbekende buddhistische vlaggetjes, daar mocht dus niet geslacht worden) was het Jan-Willem die mans genoeg was en de situatie van elkaar aankijken en twijfelen of het mes scherp genoeg was (en het leven van het schaap) beïndigde. Het ging eigenlijk verbazingwekkend snel, en even later zaten we met een pan dampend bloed en een dood schaap.

...

Personeel van een andere aanwezige groep wilde de huid wel hebben, en onze koks de ingewanden. De herders kregen zelf weer de helft van het vlees terug (we betaalden dus ook maar de helft) zodat ze zelf ook weer eens wat te eten hadden. En dus bleef er voor ons nog een aantal kilo over, waarvan het eerste deel reeds 4 uur later voor onze neus stond, heerlijk klaargemaakt door Radjan, onze kok. Het had waarschijnlijk iets langer moeten besterven, want die schotel was wat taai. De paar dagen erna was het heerlijk!

Dit was een mooie activiteit voor de eerste rustdag in kamp, maar weldoorvoed werd het inmiddels toch tijd om een plan te gaan maken om de ons eerste doel te tackelen: de Kang Yatze II beklimmen. We zouden om 2 uur 's nachts (van dus de derde dag in basecamp) gewekt worden en een uur later gaan lopen. Dit omdat de sneeuw vrij snel zacht wordt wanneer de zon er op staat, en om 3 uur weg betekende dat we met het eerste zonlicht ongeveer op de plek zouden zijn tot waar we de dag ervoor hadden gescout.

De te klimmen route

Om 5 uur waren we nog niet gewekt, en vroegen sommigen van ons zich af waarom we nog niet onderweg waren. Het was slecht weer (veel mist) geweest toen de gids om 2 uur opstond, maar z'n wekker om 4 uur had ie gemist. Het zag er prima uit — beetje laag hangende bewolking, maar soit — dus na een snel ontbijt gingen we op pad.

Na op de heuvel nog de sporen van een sneeuwluipaard te hebben gespot, kwamen we na bijna 2.5 uur op 5700 meter aan, waar de rots ophield, en het tijd werd om aan touw te gaan.

Aanbinden

Het kostte ons daarna zo'n 3.5 uur ploeteren om bij de kam te komen, waar je ten minste niet tot je middel weg zakte. We liepen afgewisseld voorop om een spoor te maken (we waren de eersten van het seizoen, dus er was nog niets), wat zo langzaam ging dat de achterste eigenlijk grotendeels stilstond. In die 3.5 uur zijn we 300 meter gestegen en 1 km vooruit gekomen...

Hieronder kun je een beetje zien waarom:

JW in de diepe sneeuw (die voor hem toch te diep bleek) De kam al lang in zicht, maar 't duurt nog láng

Selfie time

Eindelijk!

Op de kam was het wat beter te doen, maar inmiddels begon de hoogte ook wel mee te spelen en we hadden eigenlijk nog even wat moeten eten, want iedereen kwam met een redelijke sugar-low aan op de top. Maar ja, je bent er bíjna...

En toen waren we er! Eerste doel gehaald!

En precies als je op de top staat, zit je natuurlijk midden in een wolk...

De messcherpe ridge naar de KYI

Waar de beklimming 7.5 uur had geduurd, waren we na een uur of 3 dalen waren we reeds weer in basiskamp. Tijd voor een welverdiende dag rust.

Deze route hebben we gelopen, volgens de Suunto:

Zie ook de gps-track met alle gegevens

Snel meer over de beklimming van de KYI!

We reisden we eerst af naar Leh. Dit was een goeie 30+ uur rijden vanuit Delhi over eindeloze haarspeldbochten, hoge passen en langs diepe afgronden met hier en daar al wat sneeuw! (Zie de uitgezette route op deze kaart). We kregen daar een goede 3 daagse introductie in het Indiase verkeer: links rijden, veel toeteren, vooral met zoveel mogelijk mensen op de weg rijden en eventueel de rechter berm in als inhalen niet helemaal lukt. Gelukkig was onze chauf, Mr. Sing, goedgemutst en ook erg fortuinlijk...

Slapen in comfortabele tenten in Keylong

5300 meter hoge pas, "unbelievable is not it?"

In Leh hadden we nog twee dagen om de laatste spullen te kopen (lang zoeken naar gasblikjes), en het oude koninklijke paleis en de Shanti stupa te bezoeken, waar toevallig ook de Indiase minister van Onderwijs rondliep, die — na stug aandringen van JW - natuurlijk heel graag met wat Nederlandse technische studenten op de foto wilde.

Uitzicht op de Stok-range vanuit Leh. Er achter ligt de KY

Hoofdstraat van Leh

Uitzicht vanuit het paleis over Leh

Koning Raoul

Shanti Stupa

Toen begon eindelijk de trekking! Om goed te acclimatiseren — en uberhaupt bij de berg te komen — liepen we in 7 dagen naar het einde van de Markha vallei. Op dag twee sliepen we al op 4600m (GPS track), met de dag erna een 4900m hoge pas (GPS Track, waar we ons eerste topje van 5200m aan vast plakte. Daarna daalde we naar ongeveer 3300m de Markha vallei in om daardoorheen langzaam omhoog (zo'n 500m stijgen per dag) richting basecamp te lopen. Het landschap was ruig met aan weerszij rotsen en puinhelling vol stenen, alleen in het dal zelf was begroeiing rondom de rivier. Dat was wel zo prettig voor de schaduw, want de dagen konden goed warm zijn. We volgden de rivier waar we vaak doorheen moesten waden, soms zelfs kniediep, waarbij we gearmd naar de overkant moesten om de sterke stroom te trotseren.

's Avonds sliepen we een paar honderd meter hoger in ons kamp dat was ingericht met kleine tentjes om in te slapen en twee grote tenten voor het koken en diner. De kok wist ons elke dag weer te verrassen met een nieuwe maaltijd uit zijn gelimiteerde aanbod van rijst, pasta, groenten en blikvoer. Wel hield ie ervan om ons rijst met pasta en aardappelen te serveren, genoeg carbs dus. Dandy de kitchenboy serveerde alles vol toewijding uit. Ons team bestond verder nog uit 12 paarden aangevoerd door twee paardenmannen, die alles droegen en zodat wij met een dagrugzakje op pad konden. Tenslotte hadden we Puspa onze gids en zijn hulp Yogish. Tot en met vandaag is het ons nog steeds niet helemaal duidelijk hoe ervaren ze zijn, mede doordat ze niet erg doortastend handelden en geen eigen gear bij zich hadden...

Links de koks-tent, de mess-tent en er achter onze tentjes

Mr. Chang voert onze 12 paarden aan

Op de 5e dag konden we dan eindelijk de berg aanschouwen waar we al zo lang op foto's naar getuurd hadden! Daar zou het gaan gebeuren! De dagen erna liet hij zich steeds beter bekijken en begonnen we de verschillende geplande routes te herkennen. En op dag 7 kwamen we dan eindelijk aan in basecamp! (GPS Track Ons thuis voor de komende 9 dagen. Basecamp lag op 5000m, waar nog iets meer dan 50% zuurstof is vergeleken met zee niveau.

Eerste zicht op de KY!

Daar aangekomen moest er natuurlijk wel gelijk wat verkenning gemaakt worden. Eén team ging richting de KYI en heeft de mogelijke spot voor high-camp verkend, 't andere team ging vast de route van de KYII verkennen, tot ongeveer 5400m, opdat het makkelijker zou zijn dat twee dagen erna in het donker te lopen.

De KY, met in de voorgrond schapies, belangrijk voor het verhaal van morgen! :)

Foto's en verhaal van deel II, de beklimming, volgen morgen!

Alle moves:
11/7: http://www.movescount.com/moves/move71304335
12/7: http://www.movescount.com/moves/move71304333
13/7: http://www.movescount.com/moves/move71304327
14/7: http://www.movescount.com/moves/move71304321 (begin Markha vallei)
15/7: http://www.movescount.com/moves/move71304315
16/7: http://www.movescount.com/moves/move71304306
17/7: http://www.movescount.com/moves/move71304297 (aankomst BC)

Last week, six of us went to the French Alps to get in some final snow and ice training. It was way too hot for June, the temperature did not get below 0° C, with 20's and a scorching sun during the day, causing headaches and slushy, slushy snow. But we did get in some good training meters.

Enne, Raoul and me were able to go two days earlier, extending our weekend to almost a full week. After using the campsite for a couple of hours, we got into the first cable-car up the Aiguille du Midi. The sun was out, and it was already warm enough for short sleeves! We traversed Pointes Lachenal (AD-), which was a very nice route to get warmed up and a little bit acclimatised.

Raoul and me, with the Midi in the background. It's hot!

We had planned to sleep on the Midi plateaux, to be able to start early the next morning. However, the quick onset of mild hyperthermia on my part made that we chose to catch the last cable-car down again. Probably for the better, as sleeping at high altitudes (3400m in this case) usually does not work out that well when just coming from sea level.

Chilling on the Midi Plateaux

The next day we hiked up to the Albert Premier hut with our ~16kg backpacks, where the others would join us the next day. Already being there, we set out to seek a route to climb. Combing through the numerous climbing guides, we finally set on the Voie Gabarrou-Freuchet, a small gully on the Aiguille du Chardonnet, up to where it would meet the famous Forbes Arrete route, and descent there (the whole route would take the three of us too long, especially with the tricky descent the AdC has). We could spot it from the hut, and it promised to be a nice gully climb with two patches of steep ice!

Me climbing up the ice, belayed by Raoul

And a gorgeous climb it was. The rock was good, the ice was good (nicely firming up the calves!) and going up to the couloir went quite smooth.

Raoul working his way up

From there on, we had planned to cross over to the left, avoiding a hanging snowfield that we were uncertain about (the normal route) and going straight over the top. Route finding was a little harder, and the last runout was enthralling, as we could not hear each other anymore, and I wondered whether I would make it to the top before running out of rope. I didn't and standing up top was exiting! Although it was not the summit of the mountain, it was a great top for us!

We ascended the gully on the right, and came down the snow slope on the left

Back in the hut we were united with Mariet, Boris and Floris, who were eager to try the Adventure Food we all carried up to try out. Yep, we ate out of bags the whole weekend, but they actually taste quite good! The next day we would climb the Couloir de la Table on the Aiguille du Tour. We set our alarms extra early (at 2:15) because of the high temperatures and the predicted thunderstorms in the afternoon.

When we got up, it had rained all night and was still drizzling... We decided to go anyway and see how the conditions were up higher. When we got to the route, the weather still sucked and the snow was very soft, so we decided to head back. Later that day — after a couple more hours of sleep — we walked on the glacier and descended some crevasses to at least do something, and get some ice practice in.

Boris on the glacier ice

The next morning, the conditions were much better. Over firm snow and under a clear sky we headed of to the Aiguille du Tour again. This was a very nice route, which we climbed in two groups of three. After the 200 meter couloir we climbed the 200m ridge in two's, up to the 3540 meter summit!

Me, Mariet and Floris, and Enne and Raoul in the couloir

Boris, Raoul, and me on the final part to the sub-top

Top left to bottom right: Enne, Mariet, Floris and Boris on the last meters before the top

All of us up top

The last day, we settled for another route up the Aiguille du Tour, the Couloir de la Brèche, which was close to the hut, because we also had to get back down to the cars in the afternoon and drive home. We had set a firm time limit to turn around in order to be down in time. Due to the heavy snow (even some freshies!) we did not get up very far, so this one will remain on the bucket list (preferably with skies in winter time :).

All in all, it was a really nice training trip — and break from hard studying for most of us. Ready for KY!

The sun setting on the Tour Glacier, with the Aiguille du Chardonnet in the back

The route information is finally online!

To walk, let alone climb, at an altitude of 5000+ m a good physical strength is necessary. We have been training our stamina with running and cycling. The strength was improved in the gym. Thanks to our collaboration with the university we are able to use the facilities of the Unit Sports and Culture at the Delft University of Technology free of charge.
Deadlifts are adding strength to the lower back, hamstrings and quadriceps.

To get the maximum effect from our hours of sweating in the gym our trainer Wicher Nijkamp developed a custom scheme tailored to our specific needs. The first focus point is the legs, the thighs but also the calves for those steep ice parts you climb on only the front points of the crampons. Core stability is the second point of attention. Whether it is during the long trek with a heavy rucksack or in the steeper ice climbing sections, a stable core it of the utmost importance.

Lastly the upper body is trained to cope with the burdens of swinging ice axes and pickels all day long in the ice. Wicher has a lot of experience and is a really good motivator. By always yelling that you can do one more repetition and you shouldn’t be such a “little girl” we always hit the maximum our bodies can take.

This in combination with our competitiveness makes sure that we always take the extra kg to get the best out of ourselves. We can’t wait to see the results of the hard work on the mountain.

Pull ups and chin ups are nothing extraordinary for us climbers! Some even use a rucksack with 10 or 15 extra kilo’s for a real challenge.

Climbing the Library is as much as a mountain as we are going to find in Delft.

A remote expedition like we've planned definitely needs some proper preparation, so for this reason we planned monthly training and teambuildings weekends to ensure everyone would be ready. The focus would be mainly on stamina, climbing and mountaineering skills.

Our first trip was, unfortunately, planned on a day that people might have been slightly hungover from a student festival in Delft so the first plans were to go to the Tikibad and put ourselves to great use there, floating around and eating french fries. After some time we figured we might as well stay at home if we'd were to do this. So the next plan was to enjoy the weather and go to Monte Cervino in Bergschenhoek, an outdoor artificial climbing rock (yep holland's pretty flat so this is all we got). This basically is a scaled down Matterhorn, where you can climb both the inside and the outside.

The Bergschenhoek climbing wall, shaped like the Matterhorn

Enne and Mariet crossing eachother at the stance

During the day we practised mainly our climbing, rope skills, belaying and some abseils. And since we had all the ropes and gear ready, we finished the day repeating some glacier rescue techniques. When in an emergency situation everyone should be able to use these techniques quickly and efficiently. Since we might be needing these on Kang Yatze (hopefully not!) it was good to practise these, but everyone still pretty much got the hang of it.

Raoul saving Mariet from a dangerous crevasse

With all the rescue and rope techniques fresh in our memory, and sore hands of climbing all day, we luckily were still just able to hold a beer and enjoy the evening sun!

After the ski-touring trip the team made the first week of February, Tino and I decided that we couldn’t wait until May to see the Alps again and make some tours!

Especially the idea that in the beginning of March there was still an opportunity to climb some frozen waterfalls was appealing. That, together with the possibility to crash at a childhood friend of mine, made it an easy decision to head for Chamonix.

FRIDAY After a long night of driving we arrived at my friend Benjamin’s place Friday at 04.00 AM. Luckily he could wake us up at 8.30 AM as he was heading for work. Tino and I on the other hand immediately sorted out our gear and went to check out the ice at the lower waterfalls of Cremenie, Argentière.
Just a 20 minute walk from the parking below the Helicopter platform brought us to the ice. It looked good but as it was a warm day in late season so we had to be careful.

Ice climbing in lower Chamonix

For me it was the first time in waterfall ice and I was pretty excited to start by leading the first pitch. We took our time and practiced our axe and ice-crew placement, because that's where training is for. After three hours of climbing (and a sketchy step over perhaps a bit too thin ice) we made it to the top of the fall.
After some homemade energy bars we abseiled down and ended the day by practicing some abalakovs.

Tino pulling the rope through the ice

SATURDAY On Saturday and Sunday Benjamin was free from work and could join us for climbing. I've had my eye on the Chevalier couloir (AD+) on the Petite Verte for some time now and with its steepness of 50-55 degrees average, it is a perfect training for what’s ahead of us on the Kang Yatze.

Tino belays Benjamins first pitch

The conditions in the couloir where close to perfect and by climbing simultaneously we made good progress. We climbed the couloir base to top in 2 hours and made the last bit to the top in another half hour. We were super happy to climb this fast without being acclimatized first and obviously our hard training in Holland paid off.

Tino climbing the last bit out of the couloir

The views from this spot are truly amazing as you look out over the complete Argentière basin and on the other side down to the Vallée Blanche and of course the Aiguille du Midi.

Raoul and Benjamin on the top of the Petite Verte

After three rappels down we crossed the bergschrund and walked the easy slopes on the north face down and back to our skies at the base of the couloir. When we started skiing down we noticed how tired our legs had become and the icy piste down was not very fun for all of us. All this was of course forgotten by the time we could drink a nice beer to celebrate our victory of the day.

Tino in the first pitch

SUNDAY After a long discussion on what to do on Sunday we decided to really test ourselves and take a shot at the Chèré Couloir (D, 85 degrees) on the Mont Blanc du Tacul. After the tour on Saturday and a short night sleep we arrived at the bottom station of the cable car to the Aiguille du Midi at 07.00 AM a bit tired but excited! However, when we arrived at the top station (3842m) we found ourselves in a complete white out with wind gusts over 60km/h and a windchill of -25°C. This was not what we had expected by "Mostly sunny with some clouds in the afternoon". We decided that this where no conditions to go out climbing, especially in the Chèré Couloir.

Tino heading down to the Vallée Blanche

Because Benjamin skied Vallée Blanche five times the past two weeks he knew the route even in the misty weather and after a half hour of skiing roped up through the clouds, the weather cleared and we had a beautiful ski down the valley.

Skiing down the Vallée Blanche

The three hour journey with the overwhelming glacier seracs and great Chamonix mountains around is something we recommend to everyone especially when the snow conditions are somewhat better than we had!

Special thanks to Benjamin for his hospitality this weekend and till next time!

And of course some more foto's:

Skiing close to the massive seracs

Raoul in front of one of the mayor serac zones

Tino in the Chevalier Couloir

Tino making some turns on Vallée Blanche

Raoul looking back on an amazing weekend

Our first real encounter with the mountains as a group. A week where the men were to be seperated from the boys (or Mariet from the girls). And the first test of commitment and perseverance as we would now for the first time be with the entire expedition group.

As we had the prospect of (unfortunately only) eight days of Winter Wonderland we wanted all what were able to get from these wonderful days. The list was clear, a week full of touring to train the endurance was wanted as well as freeriding on some fresh fallen snow, learning an awful amount of intersting and useful stuff about the mountains and maybe even some winter camping for the commitment towards the extreme conditions expected at Kang Yatze.

All of this was indeed going to happen and to reach our goals of the week we would get the support of the Dutch UIAGM Mountain Guide Jelle Staleman together with the pleasant 9th group member of the week, his girlfriend. Jelle would be especially prepared in trying to learn an awful lot to us about the mountains, weather forecasting, tour planning, expeditions preperations and we could go on and on about what we were about to learn.

Now the bars were raised for the week, everbody was well prepared in a good shape and we were ready to go ...

Floris doing some extreme snowboarding

to Austria. Saturday the 31th of Januar was our first day on the road and after a long day of driving there was a nice apartment waiting for us in the valley of Ötztal. As Jelle was going to tour with us from Tuesday till Saturday, we were going to use Sunday and Monday for getting the hang of how to ski like a pro in the powder. In this way we were hoping to make at least some impression on the one and only 'mountain goat' (as we like to name it in Delft) of the week, Jelle himself.

Thus, after two beautiful days in Obergurgl and Sölden (oh yes, I forgot to mention that we almost had an entire week with just a warm sun and blue skies), we went to the village of Kühtai for some tourskiing and freeriding.

Jelle and Tino ascending the Vordere Karlesspitze

The first day started of with some final checks for avalanche safety, as we already trained ourselves the evening before, Jelle mentioned some final checks before we headed towards our first peak of the week. The first on the list was going to be the Wetterkreuzkogel. As this was our first day of the season going up on skins, everybody still needed to get comfortable again on these sticky things. Especially, when Jelle choose to go straight up some steep bushy terrain. This also lead to one of the most funny moments of the week, as it was not only our first day on skins of the season, but also Floris his first time on skins ever! As he was ambitious enough to go up the mountain with only skiers since he is a boarder, he rented a splitboard for the week. This made him to go just as fast up the mountain, at least he was told. I honestly have to say that Floris did a great job being out there on his splitboard as that increased the speed of the group for sure. And well, those first moments on skins for him, were also quiet enjoyable.

Enne descending the Vordere Karlesspitze

Then, after some pleasurable hours of walking upwards, there he was, our first real summit. A summit as can be seen only there at such an extreme remote place ... he stood there, snowy and firm, rising above ... at least enough mountains to be nameworth. With his 2591m the Wetterkreuzkogel was a humble first mountain to ascend, where many others were and are to follow.

After a well deserved descend and a good night sleep at the Dortmunderhutte, the second day at Kuhtai was about to start. Again, blessed by good weather, a nice day up the mountain was ahead of us. This time, with the approval and under the supervision of Jelle, we planned to go up the Vordere Karlspitze. Directly from the hut out tour was going to start with a small descend towards the dam close to Kuhtai. From here, the skins were again placed under our skies (and boards) and the same routine as yesterday was about to take place. A beautiful ascend with as main challenge not to get sun burned, at least, that was the expectation...

Enjoying some sun #1

...But since we were about to challenge ourselves with some steep passages we aspired to master the technique of kick turns (or 'spitzkehre'). For some, this was just as an everyday ascend and for others the most difficult challenge of the week. Thus, after half of the group tasted some of surrounding snow, our second summit of the week was a fact! This time it was the Vordere Karlesspitze with his 2574m who gave us the feeling as if we had just reached the quarterfinals of the Championsleague. Of course, the final will be held in the very north of India, probably somewhere in July.

Crossing "the cloud line" heading to the Steinmandl

As this was such a nice day with some really good snow on the way down, most of us wanted more and more of these descends. Therefore, when we were almost back at the dam, half of the group had still enough energy to go for one more (slighty shortened) trip upwards. Not more than an hour later we were back again, now on the opposite site of the valley, back again for a beautiful descend. With as a setting the powerful sunset of Ötztal reaching our exhausted body's, we stept into a flank surrounded by trees and bushes. Probably, this felt as one of the best descends of the week.

Ascending the mountain with Tino, Raoul and Enne

The next day we started very ambitious with plans to go towards the col in between the Pochkogel and Steintalspitzen and were planning go over it to make a roundtrip to the other site of the Pochkogel back to Kuhtai. However, as Jelle's tips & tricks were starting to pay off, we as a group decided not to complete our trip half the day. Just below the col next to the Pochkogel we (almost) crossed some 35 / 40 degree couloir of snow, which would not be wise knowing that the avalanche risk was a 3 the entire week in Kuhtai. Thus, after we independently of Jelle convinced each other to return, we were one step further away of our third summit of the week, but one step closer to a better controled and safer trip at Kang Yatze. Gradually the influence of Jelles stories and helpful tips were better and better received by the group. Thus, after a relatively short trip with also some deteriorating weather on the way down, we were back at the Dortumunderhutte.

Preparing a delicious meal by night

Tonight we had something special planned as we wanted to do a winter bivi in tents tonight. After finding the perfect spot for out campsight, we were ready to dig some snow. Not an hour or so later, all the tents stood and were filled up with very warm sleeping bags for a good night sleep. After all the preparations, cooking was on the menu, and it must be said that cooking on such a small burner with a limited amount of cooking volume in the pan, let you make the most delicious dishes ever made. Luckily we were starving the moment the food was finally ready and we all ate our dishes as if we were eating homemade pancakes with extra syrup and sugar.

Now, after we were fed up with our lovely food, a cold evening breeze made us to quickly go into our warm sleeping bags. A cold and adventurous night was awaiting us!!

Some telemarking by Tino

The fourth day in Kühtai, after a wonderful rising from our campsite, was a day quickly to be forgotten. As the snow conditions worsened we were forced to go to another valley close to Kuhtai where it was expected to have better conditions than around Kuhtai. Thus, we planned to go up to the Windegg (2644m) three valleys away from where we were. After some driving we were, as planned, going up the path towards Windegg. A path, because there indeed was a path for sledding in winter or driving in summer. After this path and some nice shortcuts in between we reached the Juifenalm halfway our trip to Windegg. From here, we had the unfortunate pleasure of seeing that all the snow above the hut of Juifenalm was blown away by the wind. Luckily, as we are such a flexible team, it took us a few short momentents to decide to go inside the mountain cabin for some hot choco with whipcream and a fresh apple pie with vanilla custard while of course playing the always challenging game of 'klaverjassen'. After maybe a very fast hour of playing cards, we wanted to do something in the snow. Hence, we decided to try and see if there maybe was another way to go up the mountain. When we were packed and ready to go on our skies we tried to find a new route up Windegg but this proved itself to be impossible without hitting at least a dozen of rocks upwards and downwards from the summit as well.

Thus, this meant that we had no way up and we had to go down the sledging path. A small race and some jumps in between made the trip enjoyable on itself, but the descend was definitely not our highlight of the week.

The trip on our final day near the Fernpass

Thus, that evening we were intensively discussing where to go next, on our final day with Jelle. After numerous options went by, we noticed that there was a very nice valley next to route back to Holland. So it was decided and we were about to go to the Fernpass and make a tour from there on up to the Steinmandl. However, before doing so we had one of our most important nights of the week as we discussed our goals and ambitions for the summer and how we wanted to reach these. Lets hope that all of these goals and ambitions will work out just fine this summer and make it just as enjoyable as this week was.

The abandoned mountain cabin near the Fernpass

There we were, the next day at 7 am, just seconds after the breakfast was ready, we were on the road going towards the Fernpass. Not much later we grabbed our skies out of the cars and went deep into the valley next to the Fernpass, heading towards the Steinmandl. As this was a very elongated valley, it took us the whole morning to get above the treeline. But as we reached this treeline, ont of the most beautiful located mountain cabins I know came into our sight. A well deserved lunch as well as our final tanning moment of the week was good to go.

Enjoying some sun #2

After this well deserved pause we went back on the track and continued our way up. Finally we were again ascending above the treeline and going steeply up to the summit. Unfortuanetly, again, the snow conditions would not allow us to reach the summit, so also on our final day, we had to settle with a few meters below the summit. Nevertheless, we were able to make a great and long descent from this point and our last day of the trip was a fact.

What an amazing week this was and definitely a good preparation for the summer.

We especially want to thanks Jelle Staleman for the great week of training and sharing all his knowledge on the mountains in all different conditions!

Of course we end with some more photos of the week:

The pack leaders deciding whether it's safe to go on The group heading towards the Wetterkreuzkogel Last steep section on skies of the Vordere Karlesspitze Final climb to the summit of the Vordere Karlesspitze Raoul making some long turns on our final decend of the week